دلنوشته‌های ناخوانده(شماره ۱۴)

منم یه دل پری دارم که هیچ کس جوابگوی من نبوده. شاید اونی که دیستروفی داره و درد منو میفهمه فقط درکم کنه.

چندسالی بود که تنها راه خروج از خونه استفاده از سرویسهای سامانه جانبازان و معلولین بود. من برای درست کردن دندان هام از این سرویس استفاده میکردم و به خودم اجازه ندادم که برای تفریح کردن حق یکی دیگه رو پایمال کنم. شاید هر3ماه یکبار سرویس میگرفتم و کارهای درمانی رو انحام میدادم و در سال شاید به 5تا سرویس هم نمیرسید. ولی همیشه از راننده ها می شنیدم که دوستان برای جمع شدن تو پارک و دورهمی هاشون سرویس میگیرند.

بعضی دیستروفی ها وقتی ماهیچه هاشون قدرت نداشته باشه توان حرکتم ندارن. من حتی اگر بخوام اژانس بگیرم و برم جایی توان سوار شدن ماشین رو ندارم و چون وزنم زیاده کسی زورش نمیرسه بغلم کنه. الان که سرویسهامون رو قطع کردن 1سالیه پامو از خونه بیرون نزاشتم و تو یه خونه ی 30متری زندانی شدم. من خودم با چشم دیدم که سرویسهای روتین و ثابت به افراد کم بینا داده میشد. شدت کم بینایی جوری بود که طرف حتی عصا هم نداشت! در خونه رو باز میکرد و مثل یه ادم سالم سوار سرویس میشد و میرفت سر کار. مگه نه اینکه فرق این سرویسها با ماشینهای دیگه در بالابرشونه. اخه یه کم بینا با یه پراید ساده مشکلش حل میشه این ویلچری های شدید هستند که احتیاج دارند.

خدارو شاهد میگیرم 1ساله دندونمو نصفه درست کردم و دیگه توان رفتن به دندان پزشکی رو ندارم. دندون پزشکی رعد رایگانه ولی نمیتونم برم. اگه اینها اولویت بندی دارن تو سرویس دادن پس چرا راننده ها میگن ما اکثرا پسر و دخترها رو که تو پارکها با هم قرار میزارن میرسونیم و سرویس برای مهمونی رفتن معلولین میدن. من میخوام بدونم ایا این انصافه؟ حالا که دارن خدمات به معلولین میدن چرا درست کارشون رو انجام نمیدن و نیاز سنجی نمیکنند؟؟؟
 

برای حمایت از توان یابان عزیز...

به "کمپین سراسری پیگیری تصویب لایحه حمایت از حقوق معلولان" بپیوندید!